nieuws

Vergeven...

18-09-2017

Reik elkaar de hand

Paus Franciscus heeft onlangs een bezoek gebracht aan Colombia. Vlak nadat hij geland was, zei hij: “Ik besef dat ik voet zet op heilige grond, grond die doordrenkt is met het bloed van duizenden onschuldige mensen.”

Drieënvijftig jaar burgeroorlog, meer dan tweehonderdtwintig-duizend slachtoffers, weeskinderen, weduwen en verminkten; een volk van mannen en vrouwen door verdriet beproefd.De Paus ontmoette er een vrouw die door de oorlog eerst haar vader had verloren, daarna haar man, en toen ook nog een dochter. Pas na zeven jaar vond zij het stoffelijk overschot van dit meisje. Uiteindelijk verloor zij ook nog haar jongste zoon. Drie dagen na zijn begrafenis liet de vrouw een gewonde, haar onbekende jongeman in haar huis overnachten. De volgende ochtend bekeek de man de foto’s die aan de muur hingen en hij bekende: ik was het, ik heb je zoon gedood. De Paus luisterde ontroerd naar de vrouw en zei: “Jij wil al jouw verdriet, en dat van duizenden slachtoffers, aan de voeten van de gekruisigde Jezus leggen, zodat jouw lijden zich verenigt met het zijne, om te worden tot zegen en vergeving en zo de geweldsketen te doorbreken, die Colombia zó lang in zijn greep heeft gehouden.”

Sterke woorden, net als die uit het evangelie van vandaag. Woorden die harten openen, woorden die vreugde schenken.Het is niet makkelijk om over vergeving te spreken wanneer je kind of je man of je moeder is gedood of wanneer mensen je met opzet voor de rest van je leven hebben verminkt. Om dit te begrijpen hoeven wij niet ver van huis te gaan, laten wij alleen maar naar onszelf kijken. Hoe vaak waren wij níet bij machte om zelfs maar een kleine belediging, een gebrek aan manieren of een lompe opmerking te vergeven? En toch ligt het antwoord op al het kwaad in de wereld in dit kleine woordje: verzoening. Verzoening die voortkomt uit vergeving. De volheid van Jezus’ boodschap. Ik vergeef je, ik vraag je om vergeving. Niet omdat er geen schade is berokkend, niet omdat het kwaad niet gevoeld wordt. Nee: ik vergeef je, ik vraag je om vergeving, omdat het de enige manier is om in vrede verder te kunnen leven.

Ik vergeef je, ik vraag je om vergeving, omdat dit de enige weg is om mijzelf en om jou geen pijn te doen. Ik vergeef je, ik vraag je om vergeving, omdat de Christus, die ik vertrouw en aan wie ik mijn leven heb toevertrouwd, het mij steeds weer vraagt. Sterker nog, hij gebiedt het mij. En hij kent mij beter dan ik mijzelf ken; hij houdt meer van mij dan ik denk van mijzelf te houden. Ik vergeef je, ik vraag je om vergeving om de haat te verbrijzelen; om niet de deur naar wraak open te zetten, zoals de eerste dienaar uit het evangelie. Soms hebben wij ook wraakgevoelens gehad, maar het deed ons geen goed. Het heeft ons bedrogen, een bittere smaak nagelaten, ons hart verslecht. Het heeft ons slapeloze nachten bezorgd, onze vrede verstoord.

Liefhebben wie ons liefheeft is goed, maar vraagt niet om een groot geloof. Liefhebben wie ons deed lijden, wie ons leven overhoop heeft gegooid of wie neerkijkt op wat wij doen, is niet altijd makkelijk, maar wij weten wel dat wij dan op de goede weg zijn. Liefhebben zoals Jezus heeft liefgehad: dat is het doel waar wij christenen naar streven. Dit kan de loop van de geschiedenis veranderen. Dit is wat wij én de komende generaties nodig hebben.

Het evangelie van vandaag wil ons iets belangrijks leren en Colombia laat zien dat het mogelijk is. Zoveel mensen waren, ondanks vreselijk lijden, in staat te vergeven. Anderen hebben om vergeving kunnen vragen voor hun fouten. Hun moed, hun geloof, hun consequent voortgaan op die weg, zeggen ons dat wij steeds naar de wereld mogen kijken met nieuwe ogen. Amen