nieuws
De kunst van het geven
10-11-2018
Water en brood zijn voor elkaar
De lezingen gaan vandaag over ‘geven’. Geven is liefhebben totdat het pijn doet, zei moeder Teresa ooit. Geven is delen totdat het koud wordt, deed Sint Martinus van Tours ooit. Geven is bidden totdat het kracht geeft, deed paus Johannes Paulus II zo vaak. Deze drie voorbeelden passen heel goed bij Maria onder het kruis immers zij heeft haar zoon Jezus liefgehad totdat het pijn deed, ze heeft het leven met Hem gedeeld tot het koud werd en ze heeft met, tot en voor Hem gebeden tot het kracht gaf… Dit alles sluit mooi aan bij de woorden van Jezus ‘Ik was...en je hebt mij...’ geantwoord, kunnen we dan zeggen, door iets van jezelf te geven omdat je Mij herkend hebt in de ander. Of in lijn met een andere passage uit het Evangelie ‘De graankorrel is in de aarde gevallen en gestorven – aan zichzelf – om vruchtbaar te worden...’
In het eerste boek Koningen horen we over de ontmoeting tussen Elia, de man Gods en een arme weduwe uit Sarepta in de buurt van Sidon en buiten Israël woont dat vanwege het ongeloof, drie jaar en zes maanden lang geteisterd werd door een gebrek aan regen. Elia vraagt haar om een beetje water en een broodje. Niets bijzonders op het eerste gezicht maar wel als er sprake is van een grote droogte en een hongersnood. Over het water horen we niets, het is een eerste stap van de weduwe in de richting van Elia maar bij het broodje is het veel moeizamer om een stap in zijn richting te maken. Pas nadat Elia nadrukkelijk gevraagd heeft om vertrouwen te hebben in de God van Israël die wel zal voorzien, gaat zij overstag. Dat is een tweede stap in de richting van God...al is het voor haar en haar zoon in eerste instantie een levensbedreigend offer dat pijn of honger, kou of dood veroorzaakt maar het geloof is haar redding...
In het Evangelie zien we iets soortgelijks gebeuren als Jezus bij de offerkist in de Tempel een arme weduwe alles wat zij heeft, twee penningen, ziet offeren. Zij geeft totdat het pijn of honger veroorzaakt, de kou van de dood haar wacht maar ook hier brengt het geloof redding…
En wat een schril contrast! Aan de ene zijde staan de Schriftgeleerden en de rijken die van hun overvloed in de kist werpen en die veel te veel waarde hechten aan status. Het geloven met het hart zoals de Wet dat ten diepste vraagt, heeft bij hen geen of nauwelijks betekenis...Aan de andere zijde staat de arme weduwe, die niet meetelt voor de eerste groep, maar die wel geeft en wel van haar armoede. Zij verstaat de Wet wel en gelooft met haar hart. Jezus kiest partij voor de laatstgenoemde!
Jezus roept ons op om niet voorop te willen staan maar om dienstbaar te zijn krachtens het liefdesgebod jegens God en de medemens, wie dat dan ook mag zijn. Hij heeft zelf het voorbeeld gegeven bij de voetwassing voorafgaande aan het Laatste Avondmaal – een slavendienst – , tijdens de laatste maaltijd met zijn vrienden en op het kruis – een immens groot offer. Zijn totale zelfgave was een liefhebben totdat het echt pijn deed, was een geven totdat het echt koud werd maar het was ook een voortdurend gebed om de kracht van God te ontvangen om dit voor ons mensen te kunnen volbrengen. Het was de derde en leven brengende stap van God uit. Wij worden als mensen, zie het voorbeeld van beide weduwen, uitgenodigd om stappen te zetten door er gewoonweg te zijn voor iedere medemens door het leven met elkaar te delen, door water en brood te zijn voor elkaar... Amen
