nieuws

Overweging wocoviering 15 dec.

17-12-2019

Overweging tijdens de wocoviering van 15 december behorend bij het evangelie van Matteus 11, 2 - 11. 

Waarom zijn we vandaag hier? Hier buigt geen riet in de wind. Zelfs mensen in verfijnde kleren zijn er vandaag niet. Waarom zijn we dan hier? Hier zijn ook geen profeten, geen door de kerk opgeleide onderwijzers of priesters die ons kunnen uitleggen waar het voor ons allemaal om gaat in het leven.

Het tekort aan priesters gaf meer dan twintig jaar geleden vicaris Van Montfort  aanleiding om ons in de parochievergadering te adviseren direct te beginnen met Woord en Communievieringen. Dit evangelie geeft ons vandaag aanleiding om ons te bezinnen op wat we eigenlijk aan het doen zijn.

We zijn hier om na te denken over wat de lezingen die ons worden voorgehouden ons te zeggen hebben. We proberen eer te brengen aan God, we gaan ter communie en ervaren misschien de nabijheid van Jezus, onze Heer.

Sinds Jezus de verkondiging van zijn boodschap aan zijn leerlingen heeft opgedragen zijn deze mensen naar eigen inzicht verder gegaan. Zij werden nadat Jezus verdwenen was en ten hemel opgestegen, vaak vervolgd, gemarteld en gedood, zodat zij “ondergronds”  moesten gaan. De boodschap dat je de Heer je God moest liefhebben met heel je hart,  heel je verstand en heel je kracht en vooral dat je je naaste moest liefhebben als jezelf was bedreigend voor mensen met macht, in de tijd waarin slavernij heel gewoon was en de samenleving strikt hiërarchisch was georganiseerd.

Pas toen  een Romeinse keizer zelf  zich bekeerde tot het nieuwe geloof kon begonnen worden aan het vormen van een echte kerkgemeenschap. Al snel werd deze echter eveneens op hiërarchische wijze opgebouwd, met grote wereldlijke macht. Grote kerkgebouwen ontstonden, die de grootheid van God en van de kerkgemeenschap moesten uitstralen. Al spoedig mochten haar dienaren niet meer huwen, zodat er een leger ontstond van volledig aan verkondiging en bestuur toegewijde soldaten. Het gevolg was dat de kerk buiten de dagelijkse samenleving kwam te staan.

De pracht en praal waarmee zij zich omgaf en het gedrag van de prelaten leidde tot de zogenaamde Hervormingen van Luther en Calvijn, waardoor een scheuring in het Christendom is ontstaan die nog steeds voortduurt.

De klimaatverandering die door ons mensen zelf wordt veroorzaakt kan een verder oprukken van de woestijnen tot gevolg hebben. Een verwoestijning lijkt ook op te treden binnen onze kerkgemeenschap. Kerkgebouwen worden buiten dienst gesteld en gesloopt. Je zou de nog bestaande geloofsgemeenschappen kunnen zien als oases in de oprukkende woestijn van ontkerkelijking. Er zijn in de laatste jaren beslist momenten geweest waarin ook sluiting van dit kerkgebouw dreigde.        

Maar… Zelfs uit droge woestijnlucht kun je nog water halen voor nieuwe planten! Zijn er in de “droge “ atmosfeer van onze geloofsgemeenschap ook mogelijkheden voor nieuwe initiatieven? In de geschiedenis van de kerk zijn er telkens perioden van neergang en nieuwe opleving geweest.

We hebben nu een paus die weigerde in het paleis dat voor hem bestemd was te wonen maar zijn intrek nam in een eenvoudig hotel.

Misschien is er daarom zo’n  nieuwe periode op komst waarover in de Blijde Boodschap van Jezus  wordt gesproken: (Mattheus 5,1-10):

Gelukkig wie nederig van hart zijn, want voor hen is het koninkrijk van de hemel.

Gelukkig de treurenden, want zij zullen getroost worden.

Gelukkig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.

Gelukkig die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.

Gelukkig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden.

Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien.

Gelukkig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.

Gelukkig wie vanwege de gerechtigheid vervolgd worden, want voor hen is het koninkrijk van de hemel.

We zijn op weg naar Kerstmis waarbij we de geboorte van Jezus vieren. Hij werd geboren in grote armoede, zoals zijn hele leven zich in armoede heeft afgespeeld. “Hij kon nergens zijn hoofd neerleggen” zegt Mattheus (8,19-22). Misschien zijn we op weg naar een nieuwe tijd waarin we in alle eenvoud ons kunnen wenden tot onze schepper en onze medemensen zoals Jezus het ons heeft voorgedaan. Laat de woestijn en het dorre land zich verheugen, de wildernis jubelen en bloeien, de krokus weelderig bloeien; laat het land uitbundig juichen en jubelen.

Houdt moed, en wees niet bang!

Geduld hebben en doorgaan!