Overweging pater Leo

23-12-2025

Lange tijd werd gepoogd om het uiterlijke van de kerk vol te houden ook als er in feite geen geloof meer is

We hoorden in het Evangelie de woorden die een engel in een droom tot Jozef sprak: Maria zal u een Zoon baren die gij de naam Jezus zult geven. Jezus. Die naam is mij van jongs af aan dierbaar geworden. Ik ben 95 jaar geleden geboren in een goed katholiek gezin in Wassenaar. Van jongs af werd ik geholpen om Jezus te leren kennen. Ik was nog geen 7 jaar oud toen ik voor het eerst de Heer mocht ontvangen in de Heilige Communie. Van toen af heb ik bijna dagelijks dit sacrament mogen ontvangen.

Na mijn middelbare studies in Den Haag heb ik gekozen voor de paters Assumptionisten. Daar vond ik veel zorg voor de liturgie zowel westerse als ook de oosterse.

Na mijn priesterwijding werd mij gevraagd om leraarsbevoegdheid te halen voor onze school hier in Boxtel. Die bevoegdheid voor natuurkunde en wiskunde heb ik behaald en ik werd inderdaad leraar. Maar helaas: in de jaren 60 en 70 verdween bij de jonge mensen de belangstelling voor het priesterschap. Dus waren er geen paters meer nodig voor de opleiding.

Ik ben toen in het parochiewerk terecht gekomen in Bergen op Zoom, Helmond en het Land van Maas en Waal, maar eerst heb ik ook nog 5 jaar gewerkt in Jeruzalem (in de kerk die wij daar hebben).

Wat een crisis is er in die tijd ontstaan in de kerk. Er werd gezocht naar nieuwe vormen, maar te weinig naar echte verdieping. Zeker in Nederland. Dat was door sommige mensen al eerder aangegeven. Rond 1950 bij voorbeeld bezocht een jonge Poolse priester (de latere paus Johannes Paulus) ons vaderland. Zijn oordeel: wel volle kerken, maar de echte diepgang ontbreekt. Er verscheen een boek met als titel “Onrust in de zielzorg”. Daarin werd dat goed onder woorden gebracht. Maar men dacht in Nederland: we moeten de kerk bij de tijd brengen door aanpassing aan de wereld van vandaag.

Er waren cursussen in secularisatie, dus in verwereldlijking. Ik herinner me een training hier in Boxtel waarbij ons gezegd werd: ja, je moet als priester ook kunnen voorgaan in bij voorbeeld een uitvaartdienst als er geen geloof meer is in voortbestaan na de dood. Lange tijd werd gepoogd om het uiterlijke van de kerk vol te houden ook als er in feite geen geloof meer is. Als tegengif ben ik in de jaren rond 1970 regelmatig in de vakantie in Lourdes gaan werken. Daar ontmoette ik toch nog het oude geloof, dat hier in Nederland wat aan het wegkwijnen was.

In 1975 heb ik weer houvast gekregen in mijn geloof. Toen heeft de paus zijn goedkeuring gegeven aan een nieuw beweging: de charismatische vernieuwing. Daarin heb ik zelf hier voor Nederland een belangrijke rol moge spelen. En ook in het Heilig Land waar ik rond 1980 vijf jaar heb mogen wonen. In deze vernieuwingsbeweging zijn er veel vrije persoonlijk gebeden waardoor er ook gedeeld wordt in een echt persoonlijk geloof.

Een bijzonder mooie tijd was voor mij het begin van deze eeuw, toe ik ruim 15 jaar mocht wonen in het bezinningscentrum Emmaus in Helvoirt. Daar kon ik allerlei groepen ontmoeten die meewerken aan nieuwe opbloei van het christendom in Nederland.

Er is in de afgelopen 60 jaar veel verwarring ontstaan in de Kerk. Velen hebben daaronder geleden, ik ook. Er is van alles geprobeerd om het getij te keren. En waar moeten we dan vanuit gaan? Niet vanuit louter menselijke wijsheid. Er is maar één goed keuze: vanuit onze verbondenheid met Jezus, het kerstkind dat we in alle eenvoud gaan verwelkomen.