Ook voor onze tijd....

11-03-2017

“Ik doe wat ik als mijn plicht beschouw”

Vanuit de diaconale en spirituele verbondenheid met de Letse Kerkprovincie, zijn pastor Stefan Schevers en onze pastoor betrokken bij het zaligverklaringsproces van de voormalige Letse bisschop Boleslavs Sloskans. Bijgaand vindt u wat meer informatie over hem, tegen de achtergrond van de verbondenheid van onze Heilig Hartparochie met de gelovigen in Letland...

Heiligen geven ons inspiratie. Ze leiden en bemoedigen ons. Ze brengen ons dichter bij God…

Op 31 augustus 1893 werd Bolelavs geboren in Tiltagals, in het dorp Stirniene in Letland dat toen een provincie was van het Russische rijk. Hij was de zoon van een landbouwer en had twee zussen en twee broers en hij ging naar de plaatselijke dorpsschool en vervolgde zijn opleiding in de stad Rezekne. Zijn vader ging akkoord met zijn vurige wens om priester te worden mits hij een goed en trouw priester zou zijn. In 1911 ging hij theologie studeren aan het seminarie van Sint.Petersburg en vervolgde zijn studie aan de Theologische Academie aldaar. Op 21 januari 1917 werd hij tot priester gewijd. De jonge priester bleef in Rusland na de Oktoberrevolutie van 1917. Zijn vermogen om te oordelen was opmerkelijk, zodat hij tijdens de eerste jaren van zijn priesterschap tot rechter van de kerkelijke rechtbank werd gekozen. Op 10 mei 1926 werd Boleslavs, in het geheim, in de kerk van de Heilige Lodewijk voor de Franse gemeenschap te Moskou, tot bisschop van Cillium gewijd. Hij was toen drieëndertig jaar oud. Hij kreeg de titel van “Apostolische bezoeker van de bisdommen Mohilev en Minsk” (Wit- Rusland). In Mohilev, waar hij verbleef, voerde hij zijn taak uit. Hij bezocht de priesters die nog vrij waren en bracht ze op de hoogte van zijn benoeming. Langzamerhand werden ook de gelovigen op de hoogte gebracht. Alles gebeurde eenvoudig, moedig en zonder het Sovjetbewind te alarmeren:

“Ik doe wat ik als mijn plicht beschouw”, was zijn leefregel.

Dat betekende echter ook dat er tussen hem en het Sovjetbewind een ongelijke strijd plaatsvond. Om hier een einde aan te maken verstopten de autoriteiten militaire documenten in zijn appartement. Later werden ze door dezelfde politie tijdens een huiszoeking zonder moeite ontdekt. Hij werd van spionage beschuldigd, gearresteerd en gevangen gezet (16 september 1927). Daarna werd Mgr.Sloskans van de ene gevangenis naar de andere overgebracht. Uiteindelijk heeft hij op zeventien verschillende locaties gevangen gezeten gedurende zes jaar (1927-1933). Deze jaren kunnen we in twee ongeveer even lange periodes verdelen op twee plaatsen die tamelijk ver van elkaar verwijderd waren. Mgr. Sloskans werd allereerst op de Solovki-eilanden in de Witte Zee gevangen gezet in de periode van 1927 tot 1930. En later werd hij naar Siberië gestuurd, naar de vallei van de Jenisej waar hij verbleef van 1930 tot januari 1933. Echter onverwachts, midden in de winter, werd ‘de gevangene’ naar Moskou geroepen. Hij kreeg 20 januari 1933 te horen dat hij vrij was omdat hij uitgewisseld zou worden tegen een Sovjetspion die gevangen zat in Letland. Hij wilde zijn schapen niet verlaten maar onder het mom van ‘de Paus wil het’ stemde hij toe

Een bewaker vroeg aan Mgr.Sloskans: Hoe komt het toch dat u zo blij bent? “Ik ben vrij, en jij niet!”

Toen Mgr. Sloskans later paus Pius XI er naar vroeg, verklaarde de laatste stellig dat hij geen betrokkenheid had gehad bij de onderhandelingen. Mgr. Sloskans heeft het ‘onvrijwillig’ verlaten van zijn post als een kruis gedragen tot op het einde van zijn leven. Hij verliet Rome om terug te keren naar Letland om er moraal en ascese te gaan doceren aan de theologische faculteit van Riga. Echter in 1940 brak de Tweede Wereldoorlog uit en viel de Sovjet-Unie, de Baltische Staten binnen. In 1941 werd het land door de Duitsers bezet maar voor de terugkeer van de Russen, eind 1944 werd Mgr. Sloskans uit veiligheidsoverwegingen naar Duitsland overgebracht. Hij verbleef er enige tijd om in 1947naar België te gaan waar hij zich definitief vestigde. Hij richtte er een seminarie op voor de toekomstige Letse priesters. In 1952, werd hij door Pius XII benoemd tot Apostolisch visitator van de (Wit) Russen in de diaspora. In 1955 werd hij moderator voor de Letten en de Esten. Deze benoemingen waren een dekmantel voor zijn werk ten behoeve van de vluchtelingen uit Oost-Europa. Sinds 1951 woonde Mgr. Sloskans in de Benedictijner abdij van de Keizersberg te Leuven.

De man van gebed had ‘uiteindelijk’ zijn plek gevonden. Hij verliet de abdij pas in 1979 om verzorgd te worden door de zusters van Emmaüs te Korbeek-Lo . Hij is op Stille zaterdag 18 april 1981 in het Sint Pieter ziekenhuis in Leuven. In eerste instantie werd hij begraven op het kerkhof van de abdij van Keizersberg om op 10 oktober 1993 te worden bijgezet in de crypte van de basiliek van het Maria-heiligdom van Aglona in zuidoost Letland.

Er is een mooi gebed uitgegeven met het verlangen dat de zaligverklaring van Mgr.Sloskans bespoedigd wordt:

"God onze Vader, U hebt ons de eerbiedwaardige bisschop Boleslas Sloskans gegeven als een nederige getuige van de liefde van uw Zoon die zich voor ons heeft overgeleverd. Trouw aan zijn bisschoppelijke wapenspreuk 'Hostia pro fratribus' - Offergave voor zijn broeders -
heeft Mgr.Sloskans getuigenis afgelegd van de liefde van de Goede Herder in de uiterst moeilijke situatie van zijn gevangenschap maar ook door
zichzelf in het gewone leven weg te schenken. Op zijn voorspraak vragen wij: geef ons de genade waar wij om smeken nu wij er vurig naar verlangen dat hij spoedig zalig mag worden verklaard…"

Onze Vader…Wees gegroet…Eer aan de Vader…

Wij nodigen u uit om, als u zich verbonden weet met deze bijzondere persoon voor Letland, het gebed dagelijks te bidden...

De laatste rustplaats van Mgr. Sloskans...